‘White Lies’ is een Engelse post-punkgroep uit Ealing, Londen die eind 2007 werd opgericht met als bandleden leadzanger-gitarist Harry McVeigh, bassist Charles Cave en drummer Jack Lawrence-Brown. Hun debuutplaat “To Lose My Life…” kwam op de markt in januari 2009 en kreeg in 2010 een vervolg met het album “Ritual”. Hun bekendste en misschien ook wel beste plaat was album nummer drie “Big TV” dat in 2013 werd uitgebracht.

Dat album werd nu door het label ‘PIAS’ opnieuw op de platenmarkt gebracht in een ‘Deluxe’-versie met als toemaatje een tweede cd met negen demo-versies, remixes, akoestische versies en live gebrachte vertolkingen van de beste songs op het originele album “Big TV”. Na “Big TV” bracht ‘White Lies’ nog drie andere platen uit met “Friends” in 2016, “Five” in 2019 en “As I Try Not To Fall Apart” in 2022. De groep zegt zelf vooral beïnvloed te zijn door het werk van David Byrne en ‘Talking Heads’ maar de vakpers heeft het omwille van het veelvuldige gebruik van synthesizers door het trio eerder over gelijkenissen met new wave-groepen als ‘Joy Division’ en indie rockformaties als ‘The Killers’, ‘Arcade Fire’ en ‘Editors’.

Terug naar “Big TV”, het album dat met producer Ed Buller werd opgenomen in de bekende ‘ICP Studios’ in Brussel. Volgens het trio zelf was het toen hun meest melodieuze plaat, weliswaar met songs in hun typische eigen sound. In de nummers wordt een verhaal verteld over een koppel dat een provinciaal dorpje verlaat om naar de glamour van de grote stad te trekken, hetgeen met vallen en opstaan lijkt te gebeuren.

Het album bevat twaalf tracks waarvan twee heel korte instrumentaaltjes met “Space I” en “Space II”. Op de twee video’s bij deze recensie kunt u de albumtiteltrack “Big TV” en het mooie “Heaven Wait” beluisteren, onze favoriete song uit de plaat. De eerste officiële single die in de zomer van 2013 werd uitgebracht is de dansbare indie rocksong “There Goes Our Love Again” die in september als tweede single al werd opgevolgd door het nummer “First Time Caller” dat ook dezer dagen nog altijd zeer leuk klinkt.

De stadionrocksongs “Getting Even”, “Be Your Man” en “Goldmine” of de rustigere pianoballads “Change” en “Tricky To Love” blijven nog steeds zeer hitgevoelige nummers waarmee de groep nog altijd veel fans naar hun concerten zal weten te leiden. Het toenmalige album “Big TV” kreeg zeer lovende kritieken in de vakpers en we kunnen hier stellen dat deze plaat van ‘White Lies’ ook tien jaar later nog helemaal niets aan kwaliteit heeft moeten inboeten.

(valsam)